ადამ მიცკევიჩი – ჯიადი

ადამ მიცკევიჩის აზრით, ადამიანი მხოლოდ სიყვარულისთვის კი არ არის შექმნილი, მან სიყვარული, ჯერ დედამიწაზე უნდა განიცადოს – რა თქმა უნდა, მისთვის შესაძლებელი ფორმით – რომ სიკვდილის შემდეგ სამოთხე დაიმსახუროს. სიყვარული ისევე ამზადებს ყველას ხსნისათვის, როგორც – ტანჯვა.

მისი პოემა „ჯიადი“ სამი დამოუკიდებელი – ერთმანეთისაგან განსხვავებული, თუმცა ერთმანეთს მორგებული დრამისაგან უფრო შედგება, ვიდრე ფაბულის ძაფით შეკრული სამი ნაწილისაგან.

ამის მიუხედავად, თუ ემოციებისა და სიმბოლოების ლოგიკას მივყვებით და არა მოვლენებისა, იგი ისე იკითხება, როგორც თანამიმდევრულად მოთხრობილი ამბავი. თუმცა ავტორი აცნობიერებს, რომ პოემის სიმბოლური შრე აბსტრაქტულ ორნამენტად ან თეორიულ ტრაქტატად იქცეოდა, თუ ფაქტებში არ იპოვიდა დასაყრდენს.

ეს არის დრამატული პოემა ოთხ ნაწილად, რომელსაც დამატებით წინ უძღვის ლექსი ,,ყარიბი“ და ლექსების ციკლი, რომელსაც შესავლის ფუნქცია აქვს. პოემა იწერებოდა ჯერ 1821-22 წლებში, ხოლო გარკვეული შუალედის შემდეგ – 1831 წლის პირველ ნახევარში. მიცკევიჩის შემოქმედება პოლონური სულიერების გამოხატულებად მიიჩნევა – იმგვარი იდეოლოგიური და ემოციური ფორმის გამოხატულებად, როგორადაც ისტორიამ ჩამოაყალიბა.

„ჯიადი“ კომპილაციაა პიესებისა, რომლებსაც იდეის გარკვეული ევოლუცია აერთიანებს. ამ იდეას, ჩვეულებრივ, მესიანიზმად მოიხსენიებენ. პოლონურ მესიანიზმს განსაკუთრებული ფორმა აქვს, თუმცა ევროპული რომანტიზმის მიმდინარეობაში განცალკევებით კი არ დგას, უფრო მისი თავდაპირველი ვერსიაა.